ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ-ΠΟΡΤΕΤΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΛΥΚΙΑΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΜΑΣ ΤΗΣ ΦΤΙΆΞΑΜΕ ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ!!

ΘΑΥΜΑΣΤΕ!!!

 Εκ του πλησίον Οδυσσέας Ελύτης

«Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει.

Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου

Γιάννης Ρίτσος, Η μητέρα μου (από τον “Ορέστη”)

«…Κ’ η φωνή της μητέρας, πόσο σύγχρονη, καθημερινή, σωστή, -

μπορεί να προφέρει φυσικά τα πιο μεγάλα λόγια

ή και τα πιο μικρά, στην πιο μεγάλη σημασία τους, όπως:

“μια πεταλούδα μπήκε απ’ το παράθυρο”,

ή: “ο κόσμος είναι ανυπόφορα υπέροχος”,

ή “θα χρειαζόταν πιότερο λουλάκι στις λινές πετσέτες”,

ή “μου διαφεύγει μια νότα απ’ αυτήν την ευωδιά της νύχτας”,

και γελάει, ίσως για να προλάβει κάποιον που μπορούσε να γελάσει –

Γεράσιμος Μαρκοράς

Μάνα!.. Δε βρίσκεται

λέξη καμία

νάχει στον ήχο της

τόση αρμονία,

σαν ποιος να σ’ άκουσε

με στήθος κρύο,

                                                                               όνομα θείο

Παιδί από σπάργανα

ζωσμένο ακόμα,

με χάρη ανοίγοντας

γλυκά το στόμα,

γυρνάει στον άγγελο

που τ’ αγκαλιάζει

και μάνα κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας

ο νέος διαβάτης

πέφτει στ’ αγνώριστα

βρόχια τσ’ απάτης,

και αναστενάζοντας,

Μάνα μου! Λέει,

Μάνα! Και κλαίει.

Στέλιος Σπεράντσας "Η μανούλα"

Ποιός την κούνια μας κουνάει,

όταν είμαστε μικράκια;

Ποιός χαμογελά στο πλάι

και γλυκά μας λέει λογάκια

και τον ύπνο προσκαλεί;

Η μαμά μας η καλή!

 Τα μαλλιά μας ποιός χτενίζει;

Ποιός μας καμαρώνει, αλήθεια;

Ποιός παιχνίδια μας χαρίζει;

Ποιός μας λέει τα παραμύθια

στη φωτίτσα μας σιμά;

Η γλυκιά μας η μαμά!

 Κι όταν κάποτε ένα στόμα

κάτι με θυμό μας λέει,

κι όταν παρακούμε ακόμα,

ποιός πονεί και σιγοκλαίει

κι έχει πίκρα στην καρδιά;

Πάντα η μάννα μας, παιδιά!

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ "Ο αποχαιρετισμός της μάνας"

Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου,

σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.

Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,

για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.

 Τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ’ ό,τι αγγίζεις

και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.

Να πίνεις και να ξεδιψάς και να ‘ναι αυτό γεμάτο,

σα να ‘ναι η βρύση από ψηλά κι εσύ να ‘σαι από κάτω.

Εκεί, παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,

δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα.

Παιδί μου, αν εμένανε πάψεις να με θυμάσαι,

με δίχως βαρυγκώμηση συχωρεμένος να ‘σαι.

Κι αν πάλι το φτωχό καλύβι μας, ντροπή σου φέρνει,

ωστόσο και πάλι θα ‘μαι πρόθυμη, συχώρεση να δώσω.

Μ’ αν την πατρίδα απαρνηθείς που τη λατρεύουμε όλοι,

να ‘ναι η ζωή σου, όπου κι αν πας, αγκάθια και τριβόλοι

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης "Στὴν Μητέρα του"

(1874, Λυρικὸ ποίημα αφιερωμένο στὴ μάνα του )

“Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽  ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι

ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.

Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽  ὅπου κι ἂν περάσει,

δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.

Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη

μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽  ἀφρισμένη,

παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι

κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.

Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽  ἀράξω

μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.

Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω

τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽  ἀγναντέψω.

Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω

κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.

ΛΙΓΑ ΜΟΝΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΜΑΣ!!